Een bakkie soep met Trudy

Een bakje soep met….

In deze serie maak je kennis met de mensen achter De Haagse Soepbus. De vrijwilligers, de leveranciers en de vertegenwoordigers van organisaties waar we mee samen werken. Deze keer iemand waar wij en zeker de bezoekers van de Soepbus heel erg blij zijn. Ze bezoekt weliswaar veel meer locaties, maar voor ons is straatverpleegkundige Trudy Wijnia de Florence Nightingale van de Koekamp!

Trudy! Van welke soep hou je zelf het meest?

“Nou, ho ho! Eerst even over dat Florence Nightingale, ik begrijp en waardeer dat je dat lief bedoelt. Maar Florence die schreed met een kaars in haar hand door de ziekenzalen, bij ons is het meer met een zaklamp in de bosjes of onder een viaduct kijken of er iemand ligt die hulp nodig heeft. Dan die hulp ook kunnen geven is trouwens wel het mooiste dat er is. Aspergesoep en champignonsoep!”

Huh?

“De soep, je vroeg van welk soep ik het meest hou. Dat is aspergesoep en champignonsoep, ik koop het bij mijn slager in Rijswijk. Die maakt het zelf en dat is echt heerlijk! Tenminste, hij zegt dat ze het zelf maken, maar als ik naar zijn vitrine vol maaltijden kijk dan moet ‘ie wel drie keukens hebben omdat allemaal te maken. Anyhow, zijn soep is erg lekker en…”

We dwalen wel een beetje af

“Ok, dan nog even een laatste ding. Ik vind het wel echt lekker om zelf wat spekjes te bakken en die er doorheen te doen. Heerlijk!”

Absoluut, we lost Jobs, Hope and Cash. Thank God we still have Bacon!

“Nu dwaal jij af…”

Ja, sorry! Hoe lang ken je de Soepbus al?

“Heel lang, de bus is natuurlijk een begrip in Den Haag en zeker in de sector waar ik werkzaam ben, maar dat ik zelf professioneel bij de Soepbus betrokken ben is nu sinds een jaar of twee.”

Hoe is dat zo gekomen?

“Zoals het zo vaak gaat, via via. Als HWW Zorg hadden en hebben we zo onze vaste adressen in de stad, naast het veldwerk wat we doen. Tijdens de Corona periode gingen die adressen ook in lockdown en op een gegeven ogenblik werd er een Corona locatie voor dak- en thuislozen ingericht. De Kessler Stichting, tegenwoordig KesslerPerspectief, regelde dat en dus werd ik door hen gebeld of ik daar verpleegkundige assistentie kon verlenen. Dat heb ik op en afgedaan en in die tijd is er een goede band met KesslerPerspectief ontstaan waar toen ook de Soepbus nog onder viel. Later, toen het Coronadorp weer opgeheven was en de Soepbus een zelfstandige stichting werd, kwam de vraag of HWW Zorg ook bij de Soepbus op de Koekamp langs kon komen en hoewel we maar een beperkt aantal uren hebben wilden we toch graag aan dat verzoek voldoen.”

Want het is nodig?

“Het is absoluut nodig! Die twee avonden dat wij kunnen komen was vanaf het begin al te weinig, en ik ben heel erg blij dat nu ook Het Rode Kruis en de Dokters van de Wereld er een avond in de week staan, maar eigenlijk zou er elke avond iemand met medische kennis op de Koekamp aanwezig moeten zijn. Leven op straat is funest voor je gezondheid en hoewel mensen altijd om paracetamol vragen, vergeten ze vaak te zeggen wat hen echt mankeert. Wij monitoren en doen dat ook preventief. Kleine dingen kunnen we vaak ter plekke verhelpen, maar het is minstens zo belangrijk dat we mensen op tijd bij een arts krijgen voordat kleine kwaaltjes hele grote kwaaltjes worden. Neem bijvoorbeeld wondverzorging, soms zie je iemand die veel te lang met hetzelfde verband doorloopt met alle gevolgen van dien. Mensen op straat zijn toch vaak zorgmijders en juist daarom is dat monitoren zo belangrijk.  

Heb je een band met de mensen die je hulp biedt?

“Dit werk kun je alleen maar doen als je om mensen geeft, anders hou je het niet vol. Aan de andere kant loop ik ook niet rond als een soort van popiejopie die door iedereen aardig gevonden wil worden. Ik doe mijn werk op een correcte manier en hou een professionele afstand. Het scheelt dat de mensen die mij bij de Soepbus zien mij ook op andere locaties, zoals bijvoorbeeld de WKR weer tegenkomen. Dan word je toch een soort van vertrouwd gezicht. En met sommige mensen heb je inderdaad een vertrouwensband gekregen in de loop der jaren, maar verder dan dat hoeft het ook niet te gaan. Vroeger was ik echt een idealist die dacht dat ze iedereen op straat wel even zou helpen. Hahaha, dat naïeve is er echt wel van af. Ik doe wat ik kan en heb ook leren accepteren dat sommige mensen gewoon niet geholpen willen worden.”

Over helpen gesproken, wat zou jou helpen?

“We doen wat we kunnen met de middelen die we hebben, en je weet dat het nooit genoeg is maar je moet ook leren om tevreden te zijn met wat je wel kunt gebruiken. Wat ik op de Koekamp wel soms echt mis is een plek om goed te kunnen werken. Mijn kleine autootje is er om me van A naar B te brengen, maar is geen optie om mensen in te behandelen. Dus dat gebeurt nu vaak op een bankje en als ik beter licht nodig heb dan kan iemand even in de ingang van de Soepbus zitten. Dat is natuurlijk niet ideaal, zeker niet wanneer het slecht weer is of wanneer een behandeling gewoon wat privacy nodig heeft. Een mooi klein busje, dat ook nog eens goed en efficiënt is ingericht, dat zou echt ideaal zijn en is een stille wens van me! Maar, uh..zo’n mooie keukenschort van de Haagse Soepbus zou ook wel helpen, denk je niet?

Haha, helaas hebben we geen geld voor een bestelbusje, maar die keukenschort geven we met alle liefde. Die heb je meer dan verdiend!